Ik kan de trap weer op, zonder dat ik halverwege moet bijkomen.

 

Marion is één van de deelnemers aan Kuier Deur in de gemeente Losser.
Ze heeft inmiddels 12 van de 16 weken wandeltraining erop zitten.
Marion schreef zelf een blog over haar motivatie om mee te doen aan de Kuier Deur.

 

 

Van mij hoeft het niet meer!

Mijn eerste kennismaking met de zorg was op mijn 15de. Ik had meteen door dat ik geschapen leek voor dit werk. Ik vind het fijn om iets voor mensen te kunnen betekenen. Waar anderen gingen trouwen en kinderen kregen, richtte ik mij volledig op het verzorgen en begeleiden van dementerende ouderen, kinderen en mensen met een verstandelijke beperking. Je kunt wel stellen dat ik getrouwd was met mijn werk. Alles moest er voor wijken.

 

In 2014 is de diagnose COPD bij mij gesteld. Ik ging snel achteruit. Niet alleen lichamelijk ondervond ik hinder door mijn steeds slechter wordende conditie, maar het had ook gevolgen voor mijn mentale welzijn. Des te minder ik in staat was om te werken, des te ongelukkiger ik me voelde. Achteraf besef ik dat ik een rouwproces doormaakte. Waar een ander intens verdrietig was door het verlies van partner of kinderen, maakte ik hetzelfde mee door het verliezen van mijn baan.

 

Het ging van kwaad tot erger. Ik deed nauwelijks iets aan het huishouden en zonderde me steeds meer af van de maatschappij. Ik was ontevreden en lag vaker in bed dan dat ik iets uitvoerde. Ik was boos op alles en iedereen. Ik kreeg hartritmestoornissen, lymfoedeem en doordat ik in gewicht toenam, een verhoogd cholesterolgehalte en slaapapneu.

 

Ik had de afgelopen jaren geen zin meer om te leven. “Van mij hoeft het niet meer”  vertelde ik tegen iedereen die vroeg hoe het met me ging. Maar geen enkele huisarts voelde er iets voor om me een spuitje te geven.

 

Ik legde me erbij neer dat ik niet ouder zou worden dan een jaar of 66. Mijn broer is op die leeftijd overleden en ik kreeg steeds meer van dezelfde kwalen die mijn broer uiteindelijk fataal zijn geworden. Ik heb ook al alles geregeld voor mijn crematie en ik hoopte dat het einde snel zou komen. Dat het niet zo’n lijdensweg zou worden.

 

Mijn zus is de afgelopen jaren een grote steun voor me geweest, desondanks kon ik het niet uitstaan dat ze maar steeds sprak over meer bewegen. “Je moet meer lopen” zei ze dan, maar ik voelde geen enkele behoefte om iets aan mijn toestand te veranderen; ik had me al neergelegd bij het onvermijdelijke. ik ging steeds meer roken om het proces te versnellen.

 

Hallo Losser!

Vorig jaar is er een voorzichtige kentering gekomen. Ik had meer dan genoeg van mijn negatieve kijk op het leven, maar wist niet goed wat te doen. Door een oproep van Hallo Losser heb ik gesolliciteerd naar een baantje om het redactie team te komen versterken. Weliswaar als vrijwilliger, maar goed, ik had weer iets om handen. En schrijven ligt me nu eenmaal beter dan praten.

 

Een paar maanden geleden werd ik door mijn werkbegeleider bij het UWV geattendeerd op het feit dat mijn uitkering zou stoppen in 2020. De paniek sloeg toe. En dan? De bijstand in? Ik kan nu al nauwelijks rondkomen met die hoge vaste lasten.
Maar, als God een deur dicht doet, opent Hij wel ergens een venster.

 

Tijdens mijn werk voor Hallo Losser kwam er een persbericht voorbij van Kuier Deur. Er stond in dat het voor mensen met geen, tot weinig conditie was. Je begint met vier keer 5 minuten lopen en voert het langzaam op, zodat je in januari 5 of 10 kilometer kunt wandelen.

Dat sprak me enorm aan. Ik kreeg weer hoop. Als ik in januari 5 kilometer kan lopen, kan ik ook wel weer werken, dacht ik.

 

Na 200 meter was ik he-le-maal kapot!

Op 11 oktober was de eerste training … We vertrokken bij “stichting MAN”. Maar toen ik met een wandelbegeleider en een andere vrouw het terrein had verlaten was de grote groep al bijna uit het zicht verdwenen. Om moedeloos van te worden. Een eindje verder stond een meneer tegen een boom geleund. Ik zei :”Kijk die man kan het tempo ook niet bijhouden”. Hij heeft zich toen bij ons aangesloten. We liepen zo goed en kwaad als het ging richting erve Kraesgenberg. We haalden het ternauwernood, moesten telkens even stil staan om op adem te komen. Toen we, na 500 meter, weer terug waren in de kantine waren we helemaal kapot.

 

Conditie opbouwen

Nu loop ik elke vrijdag samen met Gerrit en wandelbegeleidster Ida. Elke week een stukje verder. Vooral Gerrit legt de lat hoog. Als we de ene keer tot een bankje hebben gelopen, wil hij de week erop voorbij dat bankje, al is het maar één meter” zegt hij fanatiek. En ik sukkel er maar weer achteraan. We lachen en praten heel wat af onderweg. Alleen kan ik nog niet twee dingen tegelijkertijd. Dan kom ik adem tekort. Het is of lopen, of praten. Maar ik heb goede hoop!

Ik heb afgesproken met Gerrit en Ida dat we gewoon doorgaan tot eind januari. En wat je belooft moet je doen!

We hebben al een keer drie kilometer gelopen en ik hoop 26 januari aan de 5 kilometer wandeling mee te kunnen doen.

 

lees verder na de foto

 

Levenslust

Na 12 weken wandeltraining voel ik me al stukken beter. Ondertussen ga ik ook naar een fysiotherapeut en ik denk er over om zanglessen te nemen, zodat ik mijn ademhaling kan verbeteren en daardoor meer lucht krijg.

Ik ben vrolijker, doe weer grotendeels mijn eigen huishouden en mijn lymfoedeem is verdwenen. Van oud collega’s hoor ik dat ik er beter uit zie en dat mijn uitspraken positiever zijn. Ik heb meer levenslust. Als ik niet te veel boodschappen nodig heb, ga ik lopend naar het dorp. De rollator probeer ik thuis te laten en straks misschien ook nog zonder wandelstok.

 

Hoe ga ik het volhouden?

Ja, dat gaat misschien nog een probleem worden. Ik ben niet zo’n volhouder. Ik stort me vol overgave in iets, zoals bijvoorbeeld meer bewegen, gezonder eten, stoppen met roken etc. Maar ja. Hardlopers zijn doodlopers. Na een aantal weken geef ik er weer de brui aan.

 

Mijn motivatie om in beweging te komen was dat ik weer zou kunnen werken. Helaas gaat dat niet meer lukken. Althans niet bij mijn oude werkgever. Dankzij onze regering is er een einde gekomen aan mijn “slapend dienstverband”. Op 15 december heb ik hiervoor mijn handtekening gezet. Mijn belangrijkste reden om mee te doen aan Kuier Deur is nu verdwenen.

 

Mijn dromen

Ik zou wel graag wat meer conditie willen hebben zodat ik weer een typetje kan spelen op het Bruegheliaans festijn of een Dickens figuur tijdens de kerstmarkt. Zoals het nu is, kan ik niet eens aan de optocht mee doen. Ik vond het ook erg leuk om mee te doen aan de voorstelling Robin Hood in Hertme. Dat kon ik goed volhouden, want ik speelde iemand met de pest, dus dat was gewoon liggen op mijn strozak en ziek zijn.

 

Ik zou het ook fijn vinden om een schutting om mijn tuin te plaatsen. Vroeger draaide ik er mijn hand niet voor om. Ik sjouwde met betonpalen en grindtegels of het een lieve lust was. Dat zal wel niet meer terugkomen. Maar terug naar hoe het kortgeleden was, wil ik ook niet meer.

 

Ik zou ook graag vrijwilligster worden bij mijn oude groep. Tot voor kort riep het teveel emoties op als ik daarheen ging. Mentaal zou ik het nu wel aankunnen denk ik, alleen fysiek nog niet. Met mensen wandelen die in een rolstoel zitten is best zwaar. Vooral hier in Losser, waar de trottoirs schots en scheef zijn. Daar moet je flink wat conditie en kracht voor hebben.

 

Misschien moet ik toch maar door gaan met kuieren…

Gerrit wil wel graag door. Dan heb ik iemand die me kan motiveren. En vanuit mijn huis kun je prachtige wandelingen maken. Wel vier verschillende routes.
En 3 januari ga ik met behulp van hypnotherapie stoppen met roken. Daar heb ik nog nooit eerder ervaring mee gehad. Ik ben wel vaker gestopt, maar zonder blijvend resultaat. Hopelijk helpt dit wel en wordt de stoppoging definitief.
Allemaal duimen 🙂