From Dawn till Sunriserun

Om 5.15 uur trek ik de deur van de Wilgenweard achter me dicht. Buiten staan we met 9 andere vrouwen en 1 man klaar voor een urenlange dwaaltocht door de donkere bossen en langs de maanverlichte heidevelden.
‘From Dawn till Sunriserun’,  zoals ik de tocht noem,  is geïnspireerd op het boek ‘Het blauwe uur’ van Hans Koeleman.  Daarin lopen  de hoofdpersonen vier uur lang in het donker door de duinen, bossen en over het strand.

Onze tocht zal iets korter zijn, ruim 2,5 uur. Voor de meeste lopers in onze groep is dit al veel langer dan ze normaal gesproken lopen. Ik leg uit dat je door het langzame tempo én het feit dat we regelmatig even stil staan in staat bent een stuk verder te lopen dan je normaal gesproken gewend bent.

“Het is geen training” benadruk ik, om ervoor te zorgen dat het tempo ook laag blíjft. “Het is een belevingstocht waarbij het gaat om de ervaring van het lopen in het donker.”
Doordat  de ogen weinig prikkels krijgen worden andere prikkels sterker ervaren; geluiden in het bos,  de temperatuur van de wind op je huid, het landen van je voeten op een oneffenheid, de verharde weg of het zandpad.

En donker is het, de eerste anderhalf uur.

lees verder na de -selfie in het donker- foto

 

 

Het aanbreken van de volgende schemerfase duurt langer dan ik vooraf inschatte. De route moet iets aangepast worden om het  veilig te houden. Daardoor belanden we op de toeristenweg waar we merken dat de sikkkelvormige maan veel licht geeft en voor een  bijzondere sfeer zorgt.
Deze sfeer in combinatie met het  samen in stilte hardlopen maakt de ervaring magisch…
De grote bomen langs de weg,  in de omgeving van de Rietslenke, vormen in combinatie met hun eigen schaduw een bizar en imposant dak boven de weg. Een bijzondere ervaring…

Waar we een paar minuten terug het nog hadden over de lang aanhoudende duisternis, merken we een paar honderd meter verder opeens dat het heel klein beetje lichter wordt in de lucht. De volgende schemerfase is aangebroken.

De contouren van bomen, struiken en lopers krijgen iets heel speciaals…

lees verder na de foto

 

Een kwartier later is het al een stuk lichter en kunnen we van het verharde fietspad af, het gravelpad op dat ons terug naar Nijverdal brengt. Deze schemering geeft weer een andere dimensie.

 

 

Het lijkt bijna sprookjesachtig, ik raak zelfs het gevoel voor tijd en afstand kwijt. “We krijgen nog vals plat, het laatste lastige stukje” vertel ik bij de wandelpauze.
Wanneer we weer lopen merk ik dat we naar beneden gaan. Huh? Dat lastige stuk hebben we net achter ons gelaten…

 

Na 2 uur 45 minuten zijn we terug bij de Wilgenweard, precies op tijd om de zonsopkomst te zien.
En om te genieten van een uitgebreid ontbijt dat we dik verdiend hebben!

 

Sportieve groet,
Marian

NB: 24 juni 2018 organiseren we de 4e From Dawn till Sunriserun!